Ρασπούτιν : Ο ακόλαστος ψευδοκαλόγερος από τη Σιβηρία

Ελάχιστα γνωρίζουμε πραγματικά για την ακραία προσωπικότητα του Ρασπούτιν. Για έναν άνθρωπο που εμπλεκόμενος  σε αιρέσεις, μυστικιστικές ομάδες και οι δήθεν υπερφυσικές του ικανότητες τον έκαναν να ξεχωρίσει και να βρεθεί πού κοντά στην άρχουσα τάξη που έδειχνε τότε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον μυστικισμό και τον αποκρυφισμό.

Ας εμβαθύνουμε όμως τώρα περισσότερο στη ζωή και το έργο του  Γκριγκόρι Ρασπούτιν. Κατ΄αρχήν ήταν υιός χωρικών από τη Σιβηρία και παρότι πήγε σχολείο έμεινε αμόρφωτος σε βαθμό που εδεν ήξερε να γράφει. Σε ηλικία 18 ετών μπήκε  σε μοναστήρι, όπου μυήθηκε στη διδασκαλία των «Μαστιγουμένων», μίας αίρεσης, τα μέλη της οποίας ονομάζονταν επίσης και πειθαρχούμενοι, κουκουλοφόροι ή δερόμενοι και οι οποίοι μαστιγώνονταν για λόγους μετανοίας ή εξιλέωσης. Διαστρεβλώνοντας τα κηρύγματα της αίρεσης αυτής, ο Ρασπούτιν διατύπωσε δικό του δόγμα, σύμφωνα με το οποίο η σεξουαλική εξάντληση ήταν το καλύτερο μέσο για να φθάσει ο πιστός στην κατάσταση της «θείας αταραξίας», ώστε να βρεθεί πιο κοντά στον Θεό. Ο ασύδοτος καιροσκόπος έφυγε από το μοναστήρι πριν γίνει μοναχός και επέστρεψε στο χωριό του, όπου παντρεύτηκε και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Τελικά, όμως, εγκατέλειψε το σπίτι και την οικογένειά του  για να γίνει προσκυνητής και πέρασε μεγάλο διάστημα περιπλανώμενος φτάνοντας μέχρι το Άγιο Όρος και τα Ιεροσόλυμα. Στο διάστημα αυτό, ανακήρυξε τον εαυτό του «άγιο» και ζούσε από τις δωρεές των χωρικών. Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τη στιγμή που έφυγε από το Ποκρόφσκογε (το χωριό του), κατάφερε να γίνει γνωστός για τις υποτιθέμενες θεραπευτικές του δυνάμεις, αλλά και για τη σκανδαλώδη σεξουαλική του συμπεριφορά. 

Αργότερα, όταν ο Ρασπούτιν έφτασε στην Αγία Πετρούπολη δημιούργησε στενούς δεσμούς με τον τσάρο Νικόλαο Β' και την τσαρίνα Αλεξάνδρα. Η πρώτη επαφή του Ρασπούτιν με το αυτοκρατορικό ζεύγος ήταν το φθινόπωρο του 1905, όταν στη Ρωσία διαδραματίζονταν τα γεγονότα της γνωστής εξέγερσης ενάντια στη μοναρχία. Εκτός όμως από τα γεγονότα αυτά, την αυτοκρατορική οικογένεια είχε κλονίσει και η ανακάλυψη ότι ο Αλεξέι Νικολάγεβιτς, ο διάδοχος του θρόνου, ήταν αιμοφιλικός (δεν έπηζε το αίμα του). Ο Ρασπούτιν, κατόρθωσε με αποστάγματα και γιατροσόφια δικής του εφεύρεσης να απαλύνει το πρόβλημα των αιμορραγιών του αγοριού και με το περιστατικό αυτό άρχισε μια δεκαετία κυριαρχίας του στις υποθέσεις της τσαρικής οικογένειας και του κράτους, αφού είχε φροντίσει να πείσει το ανήσυχο ζεύγος ότι η ζωή του παιδιού εξαρτιόταν από τον ίδιο. Αφότου λοιπόν κατάφερε να αναδειχτεί σε θεραπευτή με θρησκευτικέ ιδιότητες άρχισε να κυρήττει τη δική του βολική για εκείνον και τις ακόλαστες ορέξεις του ιδεολογία.Ζώντας στην Πετρούπολη και κηρύσσοντας ότι η σωματική επαφή μαζί του είχε εξαγνιστικά και θεραπευτικά αποτελέσματα, κατάφερε να αποπλανήσει πολλές γυναίκες και, ενώ οι αναφορές για τη διαγωγή του έφταναν στον τσάρο Νικόλαο, εκείνος δεν τις πίστευε, ενώ τιμωρούσε με πολιτικούς διωγμούς εκείνους που τις μετέφεραν. Όταν πια η ζωή του ξενδιάντροπου πια καλόγερου είχε πάρει διαστάσεις σκανδάλου ο τσάρος αναγκάστηκε να εξορίσει τον ευνοούμενό του αλλλά μετά από πιέσεις της συζύγου του -οπαδού του καλόγερου - αναίρεσε αργότερα την απόφασή του. Επιπλέον ο τυχοδιώκτης χωρικός εκμεταλλεύτηκε την απουσία του τσάρου κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ανήλθε ως σύμβουλος της τσαρίνας παύοντας και διορίζοντας κατά το δοκούν.

Το τέλος της ζωής του ήταν και αυτό περιπετειώδες. Αρχικά δέχθηκε επίθεση με μαχαίρι από μια πρώην πόρνη ,μαθήτριά του Ηλιόδωρου στην αρχή φίλου του Ρασπούτιν που όμως σιχάθηκε την αναίσχυντη συμπερίφορά του και είχε σχηματίσει μια ομάδα από γυναίκες που είχαν κακοπαθήσει  από τον Γκρινγκόρι. Ωστόσο ο μαγευτικός καλόγερος κατάφερε να επιζήσει και το τελικό χτύπημα δέχτηκε από μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας. Τον κάλεσαν στο παλάτι και του προσέφεραν δηλητηριασμένο κρασί και γλυκό και παρότι έφαγε αρκετή ποσότητα χωρίς να πάθει τίποτα αναγκάστηκαν να τον γαζώσουν με σφαίρες. Ακόμα όμως και τότε το σώμα του συνέχισε να κινείται και σταμάτησε να ανασαίνει μόνο όταν τον έριξαν στο ποτάμι.

Μετά τη νεκροψία, ο Ρασπούτιν βαλσαμώθηκε και θάφτηκε στο αυτοκρατορικό παρεκκλήσιο, αφού πρώτα τον ξενύχτησε η αυτοκράτειρα, παρέα με έμπιστά της πρόσωπα. Σε όλο το επόμενο διάστημα, οι φήμες για τον τρόπο με τον οποίο πέθανε ο Ρασπούτιν έκαναν τους αγρότες να τιμούν φοβισμένοι το λείψανο του «αγίου». Εξαγριωμένοι από την κατάσταση αυτή, οι μπολσεβίκοι ηγέτες που εντωμεταξύ είχαν επικρατήσει, αποφάσισαν μια τελευταία εκταφή.

Τελικά, το πτώμα μεταφέρθηκε κρυφά τη νύχτα σε ένα ξέφωτο, όπου μια μικρή ομάδα στρατιωτών της Ερυθράς Φρουράς με επικεφαλής έναν αξιωματικό, ετοίμασε φωτιά και έκαψε το σώμα του Ρασπούτιν το χειμώνα του 1917-1918, δίνοντας οριστικά τέλος στη λατρεία του λειψάνου του. Κλείνοντας ας μην παραλείψουμε να αναφερθούμε στο μυθικό πέος του Ρασπούτιν.Ήταν μυθικών διαστάσεωνκαι έχουν λεχθεί πολλά για τη ζωτικότητά του και το μήκος του. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι το πέος-γίγας του ψευτοκαλόγερου από την Σιβηρία είναι εκείνο που εκτίθεται στο Ερωτικό Μουσείο του Λένιγκραντ. Προφανώς  διατηρείται με ειδικές χημικές ουσίες. 

Λέγεται ότι οι δολοφόνοι του τον ακρωτηρίασαν, και του αφαίρεσαν το πέος. Νεώτερες έρευνες δεν το επιβεβαιώνουν. Τέλος πάντων, αυτό που πιθανολογείται ότι είναι πράγματι το πέος του Ρασπούτιν, μετά την κομουνιστική επανάσταση του 1917 μεταφέρθηκε στη Γαλλία, σε... συλλέκτη ο οποίος τελικά το πούλησε στο μουσείο της Πετρούπολης.